Έλαβα το παρακάτω mail από την Χριστίνα, η οποία κατά τη γνώμη μου εκφράζει ένα μεγάλο ποσοστό εργαζόμενων μαμάδων.Η Χριστίνα, είναι μια εργαζόμενη και έμπειρη μητέρα, η οποία θέλησε να μοιραστεί μαζί μου τις σκέψεις της και την ευχαριστώ πολύ γι'αυτό. Είμαι σίγουρη ότι διαβάζοντάς το, θα βρείτε και εσείς πολλά κοινά σημεία μαζί της...

Μαρία μου , 
σε ακούω πολύ συχνά στις εκπομπές σου. Είσαι πολύ καλή και γλυκιά. Επίσης, σε "διαβάζω" συνέχεια στις στήλες σου στο mother! 
Δεν στέλνω e-mails γενικά, αλλά αυτή την φορά ένιωσα πως έχω κάτι να πω, όσον αφορά στο γεγονός ότι εμείς οι μανούλες -εκτός από μανούλες- είμαστε και εργαζόμενες γυναίκες.

Είμαι καθηγήτρια αγγλικών και δουλεύω σε φροντιστήριο τα απογεύματα. Τα παιδιά μου τώρα είναι 10 και 9 χρόνων... Κατά καιρούς ήμουν απούσα από τις σχολικές γιορτές τους στον παιδικό σταθμό, στο προνήπιο, στο νήπιο, λόγω της δουλειάς μου... Τους έλεγα λοιπόν, πως η μαμά θα έπρεπε ν'αφήσει τα παιδιά της, γιατί την περίμεναν τα άλλα "παιδάκια" της στο μάθημα... 
Βέβαια, δεν τα άφηνα ποτέ μόνα τους τα παιδιά μου. Την γιορτή τους στο σχολείο παρακολουθούσαν, εκτός από τον μπαμπά τους βέβαια, οι γιαγιάδες, οι παππούδες ακόμα και οι θείοι, οι θείες, τα ξαδέλφια και οι νονοί τους! ΟΛΟΙ εκτός από την μαμά τους...

Έρχονταν λοιπόν η στεναχώρια και οι τύψεις. Κάποιες φορές και η απόγνωση.. Λάθος μου όμως. Με τα χρόνια, κατάλαβα πως η μαμά είναι ΠΑΝΤΑ εκεί! Είναι πάντα κοντά στα παιδιά της με αυτά μου κάνει και αυτά που δεν κάνει, με αυτά που λέει και αυτά που δεν λέει...και τα παιδιά είναι πολύ έξυπνα! Καταλαβαίνουν και κυρίως νιώθουν.

Τέλος, ήθελα να μοιραστώ μαζί σου άλλη μία σκέψη μου, που με έκανε να νιώθω καλά με τον εαυτό μου: Η μαμά μου πάντα δούλευε. Στο μυαλό μου όμως, ήταν πάντα εκεί. Δεν ένοιωσα ποτέ την έλλειψη της. Όποτε την χρειάστηκα όλα αυτά τα χρόνια την είχα κοντά μου και την έχω ακόμα! Η πεθερά μου από την άλλη, ήταν από αυτές τις γυναίκες που έμειναν στο σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Ο άντρας μου πολλές φορές μου λέει ότι του έλειπε η μαμά του σαν παιδί, ακόμα και στην ενήλικη ζωή του. Ακόμη και τώρα! Η μαμά μου ζει στην επαρχία και η δική του από πάνω μας...Τα συμπεράσματα δικά σου!

Με εκτίμηση, 
Χριστίνα


Χριστίνα μου, γειά σου!
Χαίρομαι πάρα πολύ για όλα αυτά που μου γράφεις στο mail σου. Και κυρίως χαίρομαι που διαβάζω και μαθαίνω πράγματα από μια μαμά - εργαζόμενη και έμπειρη πλέον με το μεγάλωμα των παιδιών της.

Εχεις πάρα πολύ δίκιο! Η μαμά πάντα είναι εκεί...ακομα και όταν δεν είναι εκεί. Αυτό προσπαθώ να "περάσω" και στον γιο μου, κάθε φορά που δεν μπορώ να είμαι κοντά του.

Όλα αυτά που μου γράφεις, είναι σκέψεις που κάνει κάθε μητέρα. Οι ενοχές και οι τύψεις -δυστυχώς- μας επισκέπτονται πολύ συχνά, κυρίως εμάς τις εργαζόμενες μητέρες. Αλλά όπως πολύ σωστά γράφεις, σημασία έχει να περνάς ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά σου, ακόμα και αν δεν είστε μαζί. Και κάθε φορά που είστε μαζί, να είστε πραγματικά μαζί. Γιατί γνωρίζω και εγώ πολλούς που μεγάλωσαν με μια μητέρα που δεν εργαζόταν, που θεωρητικά ήταν στο σπίτι, αλλά έλειπε πολύ από τα παιδιά της.

Τα παιδιά μας λοιπόν, μας θέλουν ΕΚΕΙ με όλη τη σημασία της λέξης. Τα παιδιά μας δεν πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε διεκπεραιωτικά, γιατί και καταλαβαίνουν και νιώθουν... Και φυσικά κανένας γονιός δεν μπορεί να είναι μαζί με τα παιδιά του 24 ωρες το 24ωρο, αλλά όταν ειμαστε μαζί τους, έστω και για λίγη ώρα, θα πρέπει να ξεχνάμε οτιδήποτε άλλο. Καλό είναι να τους αφιερώνουμε όση ώρα μπορούμε, αλλά αυτός ο χρόνος θα πρέπει να είναι ουσιαστικός και αφιερωμένος μόνο σε εκείνα.

Και βέβαια, οφείλουμε να τους εξηγούμε κάθε φορά και να τα ενημερώνουμε αν πρέπει να πάμε κάπου ή αν δεν θα καταφέρουμε να είμαστε σε μια σχολική γιορτή, ή κάπου αλλού που είναι σημαντικό για το παιδί. Όπως ακριβώς έκανες εσύ δηλαδή, που τους εξηγούσες ότι έπρεπε να είσαι στο μάθημα με τα "άλλα" παιδιά.

Σε ευχαριστω πολύ για την επικοινωνία που είχαμε και εύχομαι να τα ξαναπούμε!


Τα φιλιά μου και την αγάπη μου, 
Μαρία Φραγκάκη